geliyorum aşkım

Üşüyorum yokluğunda ne yapıyorsun nasılsın bilmiyorum hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım hayallerimle rüyalarımla özleminle yaşatıyorum seni kalbimde nasıl geçti sensiz yaşamım hatırlamıyorum resimlerini yapıyorum resmine bakarak ağlıyorum nasıl hayaller kurdum, bir bilsen akşam olur gideriz sahile sen yıldızlara bakmayı çok severdin seninle sahilde otururduk yıldızlara bakardık derdin ya ikimizde şu yıldızlar gibi en tepede sadece ikimiz olalım derdin ya hiç sabah olmasın hep böyle kalalım artık hiç sabah olmuyor bir bilsen seni düşünerek yatıyorum fakat uyku tutmuyor nasıl terk edip gittin beni anlamıyorum nasıl elimden aldı seni bu kara toprak biliyorum hiç gelmeyeceksin nasıl bıraktı beni bu hayatta tek başıma hani bizi kara toprak bile ayıramazdı aklımdan geçen düşünceler karma karışıktı ruhum senin yanında ancak huzur bulacaktı böyle yaşasam ne fark eder yaşayan bir ölü gibi ağlayarak kazıyordum mezarımı kara toprak beni de alacaksın diyorum onu aldıysan beni de alacaksın inan hiç bu kadar mutlu huzurlu hissetmiyordum ben sadece seni sevdim sadece seni seveceğim anne baba beni affedin arkamdan ağlamayın çünkü ilk defa bu kadar mutlu huzurlu olacağım Elveda kara günler şimdi benim için gün doğacak.     BÖYLE SEVDİM İŞTE Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın, orada kalmalıydın. çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin. Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım seninle. çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelya idin pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın bir ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize tutkundum, denizi sensiz, seni de denizsiz düşünemedim. Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana. İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni öylesine güldüren senin sevgindi ve ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle... Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi. Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok edebilirdim. Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen girebilirdin. Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı, gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu, olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman. Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince tarif edecek kadar derin olmadı. Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün yenilendim. Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın. Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin. Sevdim işte ötesi yok...  BIRAKMA BENİ... Günlerdir ağladım yokluğunda Bekledim bana geleceğin o günü Senden uzak olsamda aldırmadım Hep umutluydum, beklemeye yeminliydim Düşünmedim sensizliği, yapamazdım zaten... Sensiz asla olamazdım Bir eksiklik vardı İçimde, gittiğinden beri Dönseydin bitecekti, ya dönmeseydin... İşte o zaman da ben bitecektim. Eğer sen olmayacaksan bu dünyada Bende olmayacam... İstesem bile bunu yapamayacam Sensiz asla olamayacam   işte onlar gözyaşlarım şelale gibi dağılan sacların yem yeşil gibi parlayan gözlerin denizler gibi derin okyonuslar kadar büyük aşkım yüreğin yokluğla yok oluşum her dakika seni arayısımla hasret rüzgarları eser vurur tenime kuruyan dökulen yapraklarım işte onlar gözyaşlarım